Рим второго века. Время Адриана.
В пелене столетий вижу те года…
Вижу, как страдали тяжко христиане,
Гибли, прославляя Господа Христа…
Там жила в ту пору женщина простая,
Овдовев, растила юных дочерей.
И её Софией, мудрой, называли,
И семьи в округе не было скромней.
Трёх своих дочурок, хрупких и прекрасных,
Воспитала ма
...
Читать дальше »
|
Лілія Ваўчок Як нараджаецца дзіцятка-немаўлятка— Яго анёлачкі падхопваюць, нясуць І бласлаўляюць радасную матку Ды з Божай волі лёс ім наракуць… …Так Горад наш аднойчы нарадзіўся У клапатлівай сваёй Матухны-Зямлі. На свята гэтае сам Бог з’явіўся, Перахрысціў Зямлю, сказаў: ”Жыві. Радзі, Зямля! З тваіх багатых нетраў Хай чэрпае народ і хлеб, і соль. Даю ў дапамогу Сонца, Ветры. Пашлю і спёку вам, і восеньскую золь. Я Салігорскам Горад наракаю І асыпаю незямной красой. З аднаго боку возера пускаю, Хай злучыцца яно са Случ-ракой. &n
...
Читать дальше »
|
Лілія Ваўчок Усё пачынаецца аднойчы, Адкрыўшы новы шлях жыцця, Мы нараджаемся не двойчы, А ўваскрасаем з небыцця.
Не выпадкова мы прыходзім
У боскі свет і да людзей.
З сабою мы святло прыносім,
Каб асвятляць шляхі надзей.
Каб шлях быў ісцінным і светлым -
Стараемся пакінуць след -
У справах нашых запаветных,
У сэрцах поўных, як Сусвет.
Сямью стварыць - гэта навука,
Іспыт на цвёрдасць маладых.
Бо авалодаць ёю - мука,
Адна з нялёгкіх, залатых.
Дык як жа нам не разгубіцца
У мітусні жыццёвай той?
Як са сваёй сям’ёй злучыцца
І жыць гармоніяй святой?
Каб быць у згодзе ды спакоі І мець сямейны ціхі лад, Патрэбна ў міры жыць з
...
Читать дальше »
|
Лілія ВаўчокЧасам не заўважаю, Колькі шчасця я маю, Калі еду дадому, Спачываю ад стомы. Калі раніцай светлай Промень мне ўсміхнецца, Калі дзень мой – прыветны, А настрой – не схіснецца. Калі ветрык у спёку Прахалодай астудзіць, А вясёлка ў небе Закране і абудзіць. Калі краскі на лузе – Нельга не захапляцца. Калі бусел у небе – Нельга не любавацца. У тым плаўным кружэнні – Сутнасць роднай зямлі: Веліч, высь і сумленне, І адданасць раллі. Грацыёзныя крылы Ахінаюць дзяцей.. Гэта маці-бусліха У час трывожных начэй. Так і маці Радзіма Грэе сэрцам сваім – Тым гарачым, адзіным – Для мяне – дарагі
...
Читать дальше »
|
Лілія ВаўчокЦі бываюць позіркі цяплейшыя?
Ці ж бываюць словы дзе святлейшыя?
Ці ж бываюць думкі дзе важнейшыя,
Чым яны ў яе – і ўсе першыя.
Аб іх кроках – дзіцячых, штодзённых,
Аб іх справах – звычайных, мільённых,
Аб пачуццях – схаваных, натхнёных,
Усё аб іх, што ў ночах бяссонных.
Птушаняты мае вы бяскрылыя!
Што ж забыліся, родныя, мілыя?!
Свайго болю даўно я не чую,
Бо ўсё тыдні, хвіліны лічу я.
Ваша птушачка стала старая,
Бо спяваць песні вам перастала,
Толькі пільна і неяк маўкліва
| |
