Ермакович Марина, учащаяся 8 класса
 Здравствуй, мой Человек! Тебя по праву можно назвать хозяином Земли, потому что везде видны следы твоей деятельности. В первозданном виде почти ничего не сохранилось в природе. Твоя рука коснулась и воды, и леса, и животных. Но в доме, построенном тобой, счастливо ли живут люди? Все больше возводишь небоскребов и все меньше слушаешь свое сердце. Человек, не могу я понять: к какой высоте ты стремишься?Две истории, по
...
Читать дальше »
|
Лада Морза, 6 лет
Когда
ты была в Петербурге, мы с Богданом и папой пошли в лес. Там было много
земляники и черники. Мы стали их есть. Но их было так много, они росли
на кустах, как малина, и мы стали их собирать в корзинки. У меня была
дедушкина корзинка, ну, та, которую мне баба Люба подарила, когда дедуля
умер, помнишь? Нет, я же говорю же: это мне в садике такой сон
приснился.
...
Читать дальше »
|
Лада Морза, 6 лет
Жила-была
женщина, у нее не было детей. Было жаркое лето. Все мамы водили детей в
кафе есть мороженое, а женщина грустила, потому что у нее не было
доченьки, некого было водить в кафе. Она
полетела в Разноцвету (Антарктиду) к Снежному Королю, чтобы он ей
подсказал, где ей взять доченьку. Снежный Король отправил ее к Снежной
Королеве во Дворец изо Льда. Снежная Королева сказала женщине, чтобы она
пошла в кафе, купила много разноцветного мороженого и из н
...
Читать дальше »
|
Лада Морза, 6 лет
Жила-была
женщина, у которой не было детей. Волшебница дала ей зернышко. Из
зернышка вырос красный тюльпан, а в нем сидела Дюймовочка. Однажды
Дюймовочку украла жаба, а потом майский жук. Зимой Дюймовочке было
холодно, но ее пригрела мышка. Крот хотел жениться на Дюймовочке, а
Дюймовочку унесла в теплые края ласточка, которую спасла Дюймовочка.
Дюймовочка не боялась высоты, потому что она родилась в высоком
тюльпане.
...
Читать дальше »
|
Алена Іваноўская
 Яна стаяла адна - старая хата без гаспадароў. Засмучаная і бездапаможная, ціха плакала кроплямі дажджу, што безупынку сцякалі па брудным шкле. Восеньскі вецер абразліва кідаў ёй у твар апошнія, счарнелыя ўжо лісты яблыні, што расла побач, і ад гэтага станавілася яшчэ больш крыўдна і нудна. Старая хата не магла, не мела аніякай магчымасці адказаць на ўсе нягоды жыцця ўтульным святлом у сваіх вачах-вокнах, дзіцячым смехам у пакоях, прыемнымі штодзённымі клопатамі і турботамі. Яна ўжо даўно нічога не магла. Дваццаць гадоў стаяла хата адна, пустая. Як быццам і не выпеставала ў сценах сваіх чацвёра дзяцей, як быццам і не звінела ніколі галасамі ўнукаў. Усё было: гадава
...
Читать дальше »
|
Рим второго века. Время Адриана.
В пелене столетий вижу те года…
Вижу, как страдали тяжко христиане,
Гибли, прославляя Господа Христа…
Там жила в ту пору женщина простая,
Овдовев, растила юных дочерей.
И её Софией, мудрой, называли,
И семьи в округе не было скромней.
Трёх своих дочурок, хрупких и прекрасных,
Воспитала ма
...
Читать дальше »
|
Лілія Ваўчок Як нараджаецца дзіцятка-немаўлятка— Яго анёлачкі падхопваюць, нясуць І бласлаўляюць радасную матку Ды з Божай волі лёс ім наракуць… …Так Горад наш аднойчы нарадзіўся У клапатлівай сваёй Матухны-Зямлі. На свята гэтае сам Бог з’явіўся, Перахрысціў Зямлю, сказаў: ”Жыві. Радзі, Зямля! З тваіх багатых нетраў Хай чэрпае народ і хлеб, і соль. Даю ў дапамогу Сонца, Ветры. Пашлю і спёку вам, і восеньскую золь. Я Салігорскам Горад наракаю І асыпаю незямной красой. З аднаго боку возера пускаю, Хай злучыцца яно са Случ-ракой. &n
...
Читать дальше »
|
Лілія Ваўчок Усё пачынаецца аднойчы, Адкрыўшы новы шлях жыцця, Мы нараджаемся не двойчы, А ўваскрасаем з небыцця.
Не выпадкова мы прыходзім
У боскі свет і да людзей.
З сабою мы святло прыносім,
Каб асвятляць шляхі надзей.
Каб шлях быў ісцінным і светлым -
Стараемся пакінуць след -
У справах нашых запаветных,
У сэрцах поўных, як Сусвет.
Сямью стварыць - гэта навука,
Іспыт на цвёрдасць маладых.
Бо авалодаць ёю - мука,
Адна з нялёгкіх, залатых.
Дык як жа нам не разгубіцца
У мітусні жыццёвай той?
Як са сваёй сям’ёй злучыцца
І жыць гармоніяй святой?
Каб быць у згодзе ды спакоі І мець сямейны ціхі лад, Патрэбна ў міры жыць з
...
Читать дальше »
|
Лілія ВаўчокЧасам не заўважаю, Колькі шчасця я маю, Калі еду дадому, Спачываю ад стомы. Калі раніцай светлай Промень мне ўсміхнецца, Калі дзень мой – прыветны, А настрой – не схіснецца. Калі ветрык у спёку Прахалодай астудзіць, А вясёлка ў небе Закране і абудзіць. Калі краскі на лузе – Нельга не захапляцца. Калі бусел у небе – Нельга не любавацца. У тым плаўным кружэнні – Сутнасць роднай зямлі: Веліч, высь і сумленне, І адданасць раллі. Грацыёзныя крылы Ахінаюць дзяцей.. Гэта маці-бусліха У час трывожных начэй. Так і маці Радзіма Грэе сэрцам сваім – Тым гарачым, адзіным – Для мяне – дарагі
...
Читать дальше »
|
Лілія ВаўчокЦі бываюць позіркі цяплейшыя?
Ці ж бываюць словы дзе святлейшыя?
Ці ж бываюць думкі дзе важнейшыя,
Чым яны ў яе – і ўсе першыя.
Аб іх кроках – дзіцячых, штодзённых,
Аб іх справах – звычайных, мільённых,
Аб пачуццях – схаваных, натхнёных,
Усё аб іх, што ў ночах бяссонных.
Птушаняты мае вы бяскрылыя!
Што ж забыліся, родныя, мілыя?!
Свайго болю даўно я не чую,
Бо ўсё тыдні, хвіліны лічу я.
Ваша птушачка стала старая,
Бо спяваць песні вам перастала,
Толькі пільна і неяк маўкліва
| |
