Главная » 2012 » Ноябрь » 20 » Маё ціхае шчасце
|
Лілія Ваўчок
 Часам не заўважаю,
Колькі шчасця я маю,
Калі еду дадому,
Спачываю ад стомы.
Калі раніцай светлай
Промень мне ўсміхнецца,
Калі дзень мой – прыветны,
А настрой – не схіснецца.
Калі ветрык у спёку
Прахалодай астудзіць,
А вясёлка ў небе
Закране і абудзіць.
Калі краскі на лузе –
Нельга не захапляцца.
Калі бусел у небе –
Нельга не любавацца.
У тым плаўным кружэнні –
Сутнасць роднай зямлі:
Веліч, высь і сумленне,
І адданасць раллі.
Грацыёзныя крылы
Ахінаюць дзяцей..
Гэта маці-бусліха
У час трывожных начэй.
Так і маці Радзіма
Грэе сэрцам сваім –
Тым гарачым, адзіным –
Для мяне – дарагім.
Сярод родных і блізкіх
Мне і дыхаць лягчэй,
А на сцежцы, на слізкай,
Дома падаць мякчэй.
А бяда як прыхопіць –
Помню, што не адна.
Што на роднай старонцы
Ёсць сябры і радня.
Ёсць вялікі пачатак,
Той, што змалку далі:
Не багацце-дастатак,
А любоў да Зямлі.
Да свайго радаводу,
Да сівых каранёў.
Каб не здрадзіць народу –
Свята веру ў Любоў.
|
|
Категория: Поэзия и проза |
Просмотров: 1287 |
Добавил: Елена
| Рейтинг: 0.0/0 |
Добавлять комментарии могут только зарегистрированные пользователи. [ Регистрация | Вход ] |
