Яна стаяла адна - старая хата без гаспадароў. Засмучаная і бездапаможная, ціха плакала кроплямі дажджу, што безупынку сцякалі па брудным шкле. Восеньскі вецер абразліва кідаў ёй у твар апошнія, счарнелыя ўжо лісты яблыні, што расла побач, і ад гэтага станавілася яшчэ больш крыўдна і нудна. Старая хата не магла, не мела аніякай магчымасці адказаць на ўсе нягоды жыцця ўтульным святлом у сваіх вачах-вокнах, дзіцячым смехам у пакоях, прыемнымі штодзённымі клопатамі і турботамі. Яна ўжо даўно нічога не магла.
Дваццаць гадоў стаяла хата адна, пустая. Як быццам і не выпеставала ў сценах сваіх чацвёра дзяцей, як быццам і не звінела ніколі галасамі ўнукаў. Усё было: гадава
...
Читать дальше »
