Лілія Ваўчок
 Як нараджаецца дзіцятка-немаўлятка—
Яго анёлачкі падхопваюць, нясуць
І бласлаўляюць радасную матку
Ды з Божай волі лёс ім наракуць…
…Так Горад наш аднойчы нарадзіўся
У клапатлівай сваёй Матухны-Зямлі.
На свята гэтае сам Бог з’явіўся,
Перахрысціў Зямлю, сказаў: ”Жыві.
Радзі, Зямля! З тваіх багатых нетраў
Хай чэрпае народ і хлеб, і соль.
Даю ў дапамогу Сонца, Ветры.
Пашлю і спёку вам, і восеньскую золь.
Я Салігорскам Горад наракаю
І асыпаю незямной красой.
З аднаго боку возера пускаю,
Хай злучыцца яно са Случ-ракой.
Другая старана—лясы, дубровы.
Грыбных мясцін хай хопіць на ўсіх.
Не будзе зайздрасці—дык будзеце здаровы.
А хто нагрэшыць—гоніць хай грахі.
Салёнае багацце прыхаваю
У глыб далёкую, бяскрайнюю, тугую.
А молайцам-карміцелям згадаю:
Не дадзена мяняць Зямлю такую.
Вам, салігорцы, суджана гадамі
Шукаць, знаходзіць, верыць і кахаць.
Ды памятаць пра свайго Творцу ў храме.
Хто пра яго забыўся, то ісці шукаць.
"Адам” у вашым райскім Горад-садзе
Першапраходцам стане навякі.
Дык пераймайце па маім загадзе
Яго і спрыт, і годнасць, землякі !
Дзяўчат і хлопцаў я ствару на дзіва,
На радасць і ўцеху іх бацькам.
Я патрабую: хай растуць праўдзіва
І праслаўляюць Горад тут і там.
Для развіцця адкрыю ўстановы:
Садкоў пад сорак і дванаццаць школ.
Ствару для навучання ўсе ўмовы.
І пасялю на полі сам Футбол.
У пошуках жыццёвай раўнавагі
Даю спакусы: грошы, прыгажосць.
Шукайце самі ўнутранай развагі:
Усе шляхі адкрыты, маладосць!
Прадказваю: з шахцёрскаю камандай
Не будзе сорамна за Горад, за свой край
Таму, што я вынослівасці даў ім,
І працалюбства, і адданасці—трымай.
Дамы ўзвяду ў сучасным нана-стылі:
Высотныя, прывабныя –жылыя.
Але й да вёсак каб дарогі не забылі:
Нябось, бабулькі і дзяды яшчэ жывыя!
Засею клумбы кветкамі, травіцай.
Дам кожнаму ў жыццё па дзве рукі:
Няхай шчыруе, каб маглі дзівіцца
З яго заўзятасці суседзі-дружбакі.
У воблікі ўсім пашлю ўсмешку.
І вочы я напоўню дабрынёй.
А душы? Каб не крыўдна—уперамешку:
Няхай працуе кожны над сваёй…”
І Бог ачнуўся. Ён спяшаўся ў Неба .
Нязручна ж яму столькі між людзей:
-Хай будзе хлеб надзённы і да хлеба…
Ці ж маем права мы не апраўдаць Надзей?
|
