Вольга Данілевіч На роднай зямельцы Усе мы не госці: Усе мы чыесьці, Усе мы кагосьці. І хоць спарахнелі Дзядоў нашых косці, У нашай натуры Ёсць іхняе штосьці. С.Сокалоў-Воюш
Наколькі надзённа і актуальна гучаць гэтыя радкі асабліва зараз, калі многія з нас не задумваюцца, хто мы, адкуль родам, кім былі нашы продкі. Чалавек без мінулага, без продкаў – што дрэва без каранёў. Здаецца, жыве, дыхае, але не
...
Читать дальше »
|
Данілевіч Яніна,
вучаніца 3 "А” класа
ДУА "Старобінская сярэдняя школа Салігорскага раёна”
 У сям’і маёй бабулі, Данілевіч Сафіі Мікалаеўны, былі дзве дочкі і шасцёра сыноў. Бабуля – старэйшая з сясцёр, таму для яе бацькі рыхтавалі пасаг у першую чаргу. Так было заведзена. У куфар складалі ручнікі, посцілкі, хусткі – усё самае лепшае. Але, на жаль, у гады вайны (у аблаву) гэты куфар згарэў. У вёсцы рабілі куфры, але вельмі простыя, няўпрыгожаныя, пафарбаваныя ў цёмныя колеры. Куфар для бабулі прывезлі з Пінска. Ён адрозніваўся ад мясцовых знешнім выглядам і якасцю. Гэта вялікая драўляная скрыня, пафарбаваная ў цёмна-зялёны колер, але ўпрыгожаная белымі хвалькамі і кветкамі. Бабуля
...
Читать дальше »
|
Ольга Врублевская
 Шахта…
Как же гордо и в то же время устрашающе звучит это слово. Людей,
которые работают в шахте, никак нельзя назвать трусами. Даже сейчас, с
появлением новых устройств, которые делают работу намного безопаснее,
чем раньше, шахтёров не покидает чувство страха, когда спускаются в
темноту, на сотни метров вниз. А представьте, каково матери или жене
каждый день, сидя в неведении, дожидаться своего сыночка или мужа. Мой
дед Михаил Викторович был шахтером, работал проходчиком в угольной
шахте по добыче угля-антрацита в посёлке Комсомольский, Свердловского
района Луганской области. Эта шахта работает до сих пор. И папа Дмитрий
Михайлович тоже раб
...
Читать дальше »
|
|
