Лілія Ваўчок
Усё пачынаецца аднойчы,
Адкрыўшы новы шлях жыцця,
Мы нараджаемся не двойчы,
А ўваскрасаем з небыцця.
Не выпадкова мы прыходзім
У боскі свет і да людзей.
З сабою мы святло прыносім,
Каб асвятляць шляхі надзей.
Каб шлях быў ісцінным і светлым -
Стараемся пакінуць след -
У справах нашых запаветных,
У сэрцах поўных, як Сусвет.
Сямью стварыць - гэта навука,
Іспыт на цвёрдасць маладых.
Бо авалодаць ёю - мука,
Адна з нялёгкіх, залатых.
Дык як жа нам не разгубіцца
У мітусні жыццёвай той?
Як са сваёй сям’ёй злучыцца
І жыць гармоніяй святой?
Каб быць у згодзе ды спакоі
І мець сямейны ціхі лад,
Патрэбна ў міры жыць з сабою,
Забыць пагрозы і загад.
Узорам быць цярпення, ласкі,
Жыцейскай мудрасцю здзіўляць,
На ноч чытаць дзіцяці казкі,
І чым жыве ён - распытаць.
Старацца заслужыць даверу,
Калі дарослы ў цябе сын.
Тады дзіця табе паверыць
Што ў праблемах – не адзін.
Калі дачцэ бывае туга,
На твары – сум і пустата.
Я тут жа стану яе другам,
І знікнуць боль і цемната…
Успамінайце сябе дзецьмі,
Бо ўсе мы родам з тых часоў.
І прыйдзе разуменне – верце –
І усталюецца Любоў.
Прасіцеся ў дзіцячы мары,
Бывайце ў душах іх часцей.
Вы разам знішчыці ўсе хмары,
І самі станеце чысцей.
| 
